TIA: This Is Africa

Jaaa daar zijn we dan! In Afrika! 5 jaar geleden heb ik hier het reisvirus opgelopen. En wat voelt het al meteen weer goed. Een soort van thuis komen ofzo. In de winkel ligt daar meteen mijn favorietje chocolade reep: De PS bar!! En biltong!! En de koekjes die ik een maand heb gegeten en en en!!! Merel en ik zijn zo blij! Want ook voor Merel is het allemaal weer herkenbaar. Zij heeft hier 4 jaar geleden stage gelopen. En wat heerlijk dat we nu gewoon Engels kunnen praten. Eindelijk worden we weer begrepen en niet uitgelachen om ons slechte Spaans. Al zeg ik wel nog steeds “Sí” tegen iedereen. Al was dat er na een paar dagen ook wel uit en heeft het plaats gemaakt voor de Afrikaanse yoah.. beetje Brabants eigenlijk. Geen yes, geen yeah, maar yoah.

Capetown, dat is onze eerste bestemming. Voor Merel een tweede keer. Dit mag ik dan ook de hele dag aanhoren. Ooohh we moeten echt daarheen! OOH DE SPURS!! Daar moeten we gaan eten!! Oooohhh op dat strand heb ik leren surfen! Ooooh Long street wauw wat heb ik hier veel gefeest! Oohh Debonairs!! Daar hebben ze de lekkerste pizza ooit met allemaal vlees! Oooh Mama Africa, daar kun je krokodil eten! Verder is Merel helemaal niet op eten georiënteerd ofzo… En het fijne hiervan is dat we nergens heen kunnen, vanwege ons budget… Arme sloebers!

De eerste dag gaan we meteen op pad! We willen namelijk zo snel mogelijk een auto regelen voor de komende weken. Dus alle verhuur bedrijven af. Daar komt nog best wel wat bij kijken! Want willen we onbeperkte kilometers? Willen we verzekerd worden voor banden? Voor kapotte ruiten? Voor het onderstel van de auto? Een klasse A of klasse B? 4 wiel drive? En hoe zit de verzekering in Namibië en Botswana? Ik weet ondertussen heel wat meer over auto’s en verzekeringen dan ik eigenlijk wil weten. Maarja we moeten het wel even goed regelen. Ik heb nooit zo’n geweldig geduld met deze dingen, dus na 2 bedrijven ben ik er eigenlijk wel al klaar mee haha… Maar gelukkig is daar verstandige Merel en die loodst ons er doorheen. We zijn heeeel veel informatie rijker, helaas hebben we nog geen auto…Maaar we weten wel ongeveer wat we willen! Omdat we zo hard hebben gewerkt mogen we ons natuurlijk wel even trakteren op iets lekkers! En ik vind 3 of 4 uur zoeken wel lang zat en wil even wat anders doen.

Dus besluiten we om een.. jaa je bent een sloeber of we je bent het niet.. een FREE tour for tips door Kaapstad te doen. Ofja door de Boerkaap dan. Dit is een wijk waar alle mensen streng moslim zijn. In die wijk mag bijvoorbeeld absoluut geen alcohol gedronken worden. Beetje apart dat de grootste liqor store dan tegenover die wijk ligt, maar goed. Hier is ook de oudste moskee van de stad. Alle slaven van vroeger kwamen in deze wijk wonen. Slaven vanuit allerlei gebieden en landen en het enige wat ze met elkaar gemeen hadden was het geloof. Dat geloof was trouwens streng verboden hier. Overal werd gecontroleerd of mensen een Koran bij zich hadden en deze werd meteen ingenomen. Een man heeft vervolgens de hele Koran uit zijn geheugen overgeschreven. Die Koran ligt nog steeds in die moskee en is helemaal perfect nageschreven. Slaven hebben een verschrikkelijke tijd gehad en waren nu eindelijk vrij. Dit is de reden waarom de Boerkaap zo kleurig is. Ze hadden eindelijk wat kleur in hun leven. Een hele mooie gedachte vind ik! Alle huisjes hebben een vrolijke kleur, de straat ziet er zo mooi uit! De mensen die er nu wonen vinden het nog steeds erg belangrijk om de wijk zo authentiek mogelijk te houden en zorgen er dan ook voor dat de ‘grote stad’ het wijkje niet overneemt.

Na dit korte geschiedenislesje zijn we wat gaan shoppen. Natuurlijk nieuwe armbandjes (helaas was ik de mijne al na een half uur kwijt!!) En toen was daar een FOOD HALL! Met biltong (gedroogd vlees) ijs, milkshakes, chocolade. Oooh en dan is het zoooo moeilijk om niet alles te kopen!! Okee één ijsje en een fruitshake dan.. We hebben al zo lang niks gehad en moeten toch iets eten en morgen doen we wel weer wat minder…

Maar ja… de zaterdag avond in Kaapstad. We MOETEN natuurlijk even op stap. Niet omdat we dat leuk vinden hoor… we moeten mensen vinden die mee naar Namibië willen reizen. Dat kunnen we misschien het beste doen als we op stap gaan waar andere backpackers zijn. Wij vinden dat heel vervelend natuurlijk! Dus op naar Club 31. In een heel hoog gebouw helemaal boven in, een heel chique hoog gebouw, met heel chique geklede mensen. Hmm misschien ben ik lichtelijk underdressed met mijn rok en allstars.. Ah well backpack life! Allemaal meisjes met hele brede riemen om, oh wacht dat zijn rokjes. Dikke hakken van 15 cm, liters make up op.. Op de wc bij de dames hangt zelfs een roze stijltang! Lichtelijk underdressed indeed…. Maar ach na een paar tequila hebben we dat helemaal niet meer in de gaten! Helaas zijn er weinig andere backpackers. Dus onze missie om mensen te regelen is niet helemaal gelukt, maar we hebben in ieder geval een erg leuke avond gehad. Hik!

Zondag ochtend…oeh lijkt een beetje op de hockey zondag ochtenden.. Het is een klein beetje zwaar om op te staan. Maar we moeten! We gaan naar Boulders Beach en naar Natasja. Daar heeft Merel 2 maanden gewoond toen ze stage liep. Dus hop kater in de tas en op naar de trein. We moeten een uurtje met de trein. Wat overigens weinig toeristen doen zo te zien. Wij zijn echt bijna de enige blanken hier. Ook in de mini busjes zie je geen toeristen. Die nemen allemaal een taxi. Wij snappen niet waarom, de mensen zijn echt vriendelijk en het is veel goedkoper om zo te reizen. Je moet op je spullen passen ja, maar dat moet je in Eindhoven ook als je in de stad loopt. Prima te doen zo! Wij hebben ons geen seconde onveilig gevoeld.

Boulders beach wauw wat leuk!! Hier zit een kolonie Afrikaanse pinguïns. Wat zijn dat toch leuke diertjes. Als ze zo rondwaggelen. Kom vooral niet te dichtbij, want dan zijn ze opeens een stuk minder schattig! Je hebt daar een heel toeristisch stuk met een platform. Soort van dierentuin. Saai dus. Maar je kunt ook op een strandje en dan moet je over allemaal rotsen klimmen enzo en dan kom je op een stukje strand waar ook veel pinguïns zijn maar heeeel wat minder fotograferende Japanners! Echt zo leuk!! Daarna door naar Fishhoek naar Natasja. Waar we even 10 kilo hapjes naar binnen geduwd kregen! Ek is blij! Ik snap wel dat Merel het hier naar haar zin had! Echt een leuke vrouw! En we kregen een heel overlevingspakket mee voor in de avond. Gratis eten, altijd goed!

Maandag morgen 4.00 uur wakker! WANT IK GA MET HAAIEN DUIKEN!!! Toen we deze reis aan het plannen waren zei ik meteen dat wil ik doen! En nu is het zover! Merel gaat niet mee, want ze heeft dat al eens gedaan. Ons eerste dagje apart! Eigenlijk best raar zo na bijna 2 maanden! Gelukkig ontmoet ik meteen 3 Nederlanders waar ik best een dagje mee door kan brengen. Het haaien duiken is in Gansbaai. Daar aangekomen moeten we eerst een pak papier tekenen. Je gaat met mensen haaien duiken, dus zij zijn niet verantwoordelijk voor als je dood gaat zoiets haha. En ze lokken de haaien met vissporen. Geen levend aas, want dat zijn wij. Top.. leuk om te horen!

We gaan de boot op en moeten zo’n 5 km varen. Dit gaat meteen lekker hard. Er komt even later een storm chaser aangevlogen. Deze vogels worden ook wel the hawk of the sea genoemd. Echt een super grote vogel. Na een tijdje varen leggen ze de boot stil. We moeten een wetsuit aandoen en er wordt uitgelegd wat er zo gaat gebeuren. Ze zetten een spoor uit van tonijn. Ook wordt er een tonijnkop aan een touw in de zee gelegd om de haaien te lokken. Zo gauw de eerste haai is gezien kunnen er 5 mensen in de kooi. Dit is een ijzeren kooi die naast de boot hangt. Het duurt best een tijdje en ik begin al te denken oh nee he! Zal toch wel een haai in de buurt zijn! En dan opeens uit het niets springt daar een kei grote haai omhoog!!! WHAAAAAhhh woowww!! AAAHHH!!! Die beesten zijn echt eng!!! Op tv vind ik ze al eng, maar zo dichtbij!?? En daar ga ik zo bij in het water! Dat beest is suuuper groot! Nee hoor zegt onze guide, dit is nog maar een jonkie van zon 2,5 meter. Ik ga met de eerste groep de kooi in. Okee duikbril op en klim er maar in. Klim er maar in?? Hoe dan? Waar moet ik mijn handen neerzetten en voeten? Waar is die haai? Dadelijk pakt ie me? Maar deze mensen zijn nogal van het no nonsense en gewoon hup erin. En so we did..

Sta je daar met 5 mensen naast elkaar. Ik kon mooi op een boei staan, dus mijn voeten bleven binnenboord en je handen kun je neerzetten op en stang die ook binnenboord is. De guide roept heel hard DOWN DOWN DOWN dan moet je zo snel mogelijk onder water, want dan is de haai bij de kooi. En wooowww daar is inderdaad de haai bij de kooi!! Super dichtbij! Die rijen tanden!!! Die kiewen! En zooo groot! Woow ik was helemaal aan het shaken van de spanning! Echt wel heeeel erg gaaf! Daarna kwam ie recht op mij en het meisje naast me af. Hij kijkt je echt aan. Je bent echt voer voor dat beest! We mochten zo’n 15 minuten in de kooi. Er zaten ondertussen 2 of 3 haaien die om de beurt ons even komen checken. Maar ook buiten de kooi is het zoo gaaf! Na een tijdje kwam er een great white shark. De ‘kleintjes’ zijn namelijk gewoon whites sharks maar een van 4 meter is een great white shark. Wauw wat een enorm groot dier! Zwemt er een grote zwarte schaduw onder de boot door. Dat ijzeren kooitje is echt een nietig ding vergeleken die haai. Echt zoals in de film. Een wit speedbootje en een enorme haai eronder! Die ogen, helemaal zwart! Gewoon dood! Deze dieren stralen echt alleen maar koelbloedigheid uit! Daar moet je wel een soort respect voor krijgen!

Ik mag nog een tweede keer in de kooi. Er zwemmen ondertussen 8 haaien rond onze boot. 2 of 3 great white sharks en de rest jonkies. Ik zit in de kooi en een suuper grote komt RECHT op me af! Echt zoo dichtbij dat hij bijna de kooi raakt! Ik wist niet dat ik zo hard kon gillen onder water! (heel lekker met al die dode, rottende, drijvende tonijn daar) Ze komen zooo dichtbij. Een keer beet een haai zelfs even in de kooi. Toen stond ik helaas op de boot, maar goed, toch wel echt gaaf om te zien! En deze haaien zijn dit niet gewend. Haaien zijn namelijk migratie dieren en blijven maar ongeveer 2 weken in dit gebied en zwemmen dan weer verder. Ze worden ook niet gevoerd. Alleen gelokt door de tonijn. Wij zijn het levende aas. En dat is duidelijk. Ik was heel blij met dat kooitje eromheen! Maar wat een ervaring! Wat ontzettend gaaf!

Dinsdag gaan we eerst naar de Tafelberg. Met de kabelbaan, want we hebben niet al te veel tijd. We hebben namelijk eindelijk ons autootje weten te regelen. Een zilveren Volkswagen Polo. Echt een luxe ding! We hebben zelfs een usb aansluiting, dus kunnen we onze eigen muziek luisteren! Suuper chill! Al denkt Merel daar soms anders over als er weer een Disney (FROZEN) liedje voorbij komt en ik met mijn gouden keeltje heeeel hard mee zing!

Merel mag (moet van mij) als eerste rijden. In de stad, links rijden, de verkeerde kant! Met de verkeerde hand schakelen. Met als resultaat dat de auto natuurlijk een paar keer afslaat. Maar als ik had gereden waren we waarschijnlijk na 10 meter al overleden. Mereltje heeft ons veilig naar Blouberg strand weten te leiden. Daar hebben we echt een heel mooi uitzicht op de stad. Maar nu op naar Namibië! ROADTRIP!!

Als het wat rustiger is op de weg durf ik ook wel een poging te wagen om links te rijden. Ik ben sowieso al een beetje een ramp met auto’s, maar links rijden is weer een heel ander ding! Whaah die auto botst tegen me op! Aah die bocht kan niet! Oja hoor, weg werkzaamheden. Lisan let op die pionnen! Aah waar is de lijn op de weg? Hoe weet ik nu of ik niet half op de verkeerde weghelft rij!We rijden tussen de bergen door, een klif aan de ene kant, met mij achter het stuur. Hmm voel me weer een beetje 18 jaar! Maar het went gelukkig best snel. Tot mijn eerste rotonde… die is de verkeerde kant op!

Bij Clanwilliam in de buurt zijn hele gave oude rotsschilderingen. Dat wilden we in Zuid-Amerika al graag zien, maar dat ging toen niet. Dus hop daarheen! Eerst een korte wandeling. En wat zie ik daar?? Jaaaa springbokjes! Jaaaa ik ben echt in AFRIKA!!! Het eerste echte wild is gespot! LOVE AFRIKAAA!!! Er zijn 9 sights met rotsschilderingen. Wel echt gaaf. Gewoon van duizenden jaren geleden!

Maar op naar Namibië! Ons volgende land! Bam we zijn de grens nog niet over of er is geen boom meer te zien. Ja Namibië is droog. Dat is duidelijk.

We hebben wel gemerkt dat de slaapplaatsen best duur zijn hier. Maar er zijn ook veel campings. Dus misschien kunnen we wel gewoon een keer in de auto slapen? Als de nood echt hoog is? Oftewel 2 uur later betaalden we voor een camp plaats. In de auto slapen. Zo meteen wat koken. Oh de stroom valt over 20 minuten uit?? Top we hebben rijst vandaag. Dat wordt harde rijst. De dag ervoor was de stroom ook al opeens uitgevallen, maar gelukkig waren onze noodles toen al warm. Ach ja..dan komt daar de beroemde spreuk over Afrika. TIA. This is Africa. Heeft ook wel weer z’n charme! Die spreuk zullen we nog wel vaker zeggen haha.. De nacht in de auto was nog niet eens zo slecht! Gaan we echt wel vaker doen!

We gaan de dag erna naar de Fish River Canyon. Soort van Grand Canyon gebeuren. Erg mooi en indrukwekkend! Dat is ook de eerste keer dat we van de verharde weg afgaan met ons kleine bakkie. Heel fijn dat we de hele tijd worden ingehaald door de fully equiped 4WD cars… Maar wij komen er ook wel! Alleen iets trager. En ondertussen zien we wel al het wild. Struisvogels die de weg over steken, springbokjes die over de bosjes springen, zebra’s in de verte (Ja Merel die had jij heeeel goed gespot, en die rotsen die ik voor beestjes aan zag was niks, ik weet het) , een gemsbok. Ik hou echt van Afrika!

Die nacht zoeken we weer een slaapplaatsje en zo belanden we bij een kerkgemeenschap. Een oud Duits nonnetje laat ons de kamer en keuken zien. Heel grappig! Luxe lodge, nacht in de auto, in een nonnenklooster. We maken wat mee zo!

En toen op naar Windhoek. Een flinke rit voor de boeg! Over een best saaie weg eigenlijk. Al zie je onderweg ook weer best veel. Bavianen met een baby op de rug, mensen die langs de weg lopen, terwijl we al minstens een uur geen huizen hebben gezien. Die mensen proberen te liften. En wij crossen kei hard door. Toch voelen we ons wel een beetje lullig, we weten nu zelf ook hoe het is om te liften (en dat niemand stopt)… We gaan nog wel eens mensen mee laten liften spreken we af. Met alleen een paar broodjes pindakaas merk je dat toch wel na een paar uur. Goed excuus voor een dikke magnum, cola en chocolade vinden we! In Windhoek zit ik nog achter het stuur. Oi oi, in de stad, links rijden. Ooh wat een stresss!!! Maaaar ik ben ondertussen zoo goed geworden dat ik ons best veilig tot ons hostel heb weten te loodsen. De auto is maar 3 keer afgeslagen en ik heb maar 1 keer stilgestaan midden op een druk kruispunt. Dus ik ben best trots op mezelf! Zelfs toen Merel kei hard begon te gillen wist ik mijn kalmte te bewaren. Merel zag namelijk een SPURS… een restaurant. Top Merel dat je daar zo hard voor moet gillen! We zijn die avond maar naar de Spurs gegaan voor een hapje eten. Misschien dat ik dan de volgende keer niet een hartaanval hoef te krijgen als we dat restaurant weer tegen komen. En de laatste keer dat we echt zijn gaan uit eten in de avond, dus niet als lunch of snel naar een fastfood iets was alweer in Colombia!!! Jaa voor de rest leven we op pasta met ui, rijst met ei, soep met brood of iets anders goedkoops. Soms mogen we wel eventjes onszelf verwennen toch! Hebben er goed van genoten!

We hebben ook een dagje geshopt! Een nieuw armbandje natuurlijk! En verstandig als we zijn een jerrycan. Voor als we dadelijk in de middle of nowhere zonder benzine staan. We voelen ons zoooo verstandig nu! En een deken voor Merel. Overdag is het hier 30 graden maar in de nacht koelt het echt af naar 4 graden! Als we nog vaker in de auto gaan slapen is een dekentje geen overdreven luxe! En verder lekker een dagje aan het zwembad. Morgen vertrekken we namelijk weer verder! Weer nieuwe avonturen! Hopelijk nog met wat andere travelbuddies. We hebben wat briefjes hier en daar verspreid dat we nog mensen zoeken! Als Merel de komende 4 weken alleen maar mijn gezang aan moet horen is dat een beetje zielig. We zoeken iemand met een iets betere stem (en gevulde portemonnee is ook niet geheel onbelangrijk) Al hebben we gehoord dat lifters hier ook gewoon betalen als je stopt. Dat is heel normaal. Jeaah nieuwe bron van inkomsten dus!!

Maar afrikaaa, we zijn er nog maar een korte tijd maar ooohhh wat hou ik van dit land, van de mensen, van de dieren! Jaa, wij komen hier onze tijd wel door!

THIS IS AFRICA!

En dan is het aan de andere kant van de wereld toch niet zo leuk…

Bariloche, ineens zijn we dan in Argentinië voor een paar dagen. We wilden namelijk eigenlijk heel graag naar Torres Del Paine in het zuiden, maar met onze tijd die we hebben en in dit seizoen werd dat afgeraden. Bariloche lijkt er een beetje op blijkbaar! Oh en wat is het mooi! De eerste dag hebben we niet heel veel gedaan. Even beetje rondkijken in de stad enzo. Dit stadje ligt aan een heel groot meer en wordt omringd door bergen. Erg mooi! En Bariloche is blijkbaar DE stad om chocolade te kopen! Met andere woorden IK ZIT HIER GOOOEEEDDD! Eeen hele straat vol met chocolade winkeltjes. HEAVEN (hoor even engelen zingen enzo!) Wij hebben dan ook een paar chocolaatjes gekocht. Lekker zeg!!!

Al die chocolade is natuurlijk niet goed, dus hop sporten! We willen namelijk niet op de Chileense kindjes gaan lijken (die zijn echt dik! Echt veel dikke kinderen) We gaan mountainbiken! ! 27 km berg op en berg af! Maar wauw wat een omgeving. Fiets je daar tussen de bergen met sneeuw, een meer aan de rechterkant met helderblauw water, super mooie uitzichten. Echt heel mooi. Klinkt nu net alsof ik daar rustig op het fietsje zit te genieten… Maar niets is minder waar! Het is hier zeker geen Nederland…. Die berg op..OH MIJN GOD! Super steil, echt 3 km per uur, en maar trappen, knieën die verzuren, hijgend als een paard met bronchitis, je kan het! Kom op! Je gaat het halen! Bijna daar! Dadelijk gaan we weer berg af! JE GAAT HET HALEN!!! Maar na 10 meter geef ik het dan toch maar op en ga wel lopen! En dan kom je op dat heerlijke moment dat de berg naar beneden gaat! Hup die fiets op, beentjes omhoog en doen alsof je op een scooter zit. Just like old times. Ofja in mijn geval doe ik dat wekelijks, maar ik ben dan ook wel een geval apart. En dan voel je je helemaal geweldig, die wind door je haren, super hard wauw.. maar dan is daar weer die berg op… Gelukkig gaat die weer omlaag haha. Ja dat was echt een hele mooie tocht!

De dag erna gaan Merel en ik naar Cerro Tronador. Dit is een hele mooie gletsjer in het nationaal park Nahuel Huapi. Eerst door het hele park heen met een busje. En dat is een uitdaging voor mij…. Ik ben namelijk altijd de hyperactieve adhd’er.. Maar zet mij in een wiebelend busje en ik slaap. En dat is zo zonde met zulke trips! Het is zo mooi, maar ik kan gewoon niet mijn ogen open houden! Gelukkig stoot Merel me aan als er echt iets moois is! Na een tijdje komen we bij de gletsjer. Echt heel erg mooi! Boven op de gletsjer ligt zo’n 100 meter ijs en sneeuw. Dit valt geregeld naar beneden en valt dan de diepte in over de berg, stenen, zand en alles wordt meegesleurd. En dit maakt het geluid van onweer. Daarom heet deze berg zo. De berg van het onweer. Wij hebben dit twee keer mogen horen en heel het gebied dondert dan. Echt heel erg gaaf! En wauw wat ziet het er mooi uit! Zo’n immens gebied. Wauw!

We besluiten om naar Puerto Montt te gaan in Chili weer. Hier nog 2 weekjes en dan komen we weer terug naar Argentinië. We regelen meteen een boot naar Chaiten. Terwijl we aan het wachten zijn tot het loket open gaat krijg ik meerdere smsjes van mam. Of ik zo snel mogelijk terug wil bellen. Het klinkt stom maar mijn eerste gedacht is PIP!!! Dus ik met trillende handen snel opbellen. En ja hoor.. mijn nachtmerrie komt uit. Pip is weggelopen! Hij was op vakantie bij Iris, omdat pap en mam ook op vakantie waren. En blijkbaar was Pip toch wel heel erg down en heeft hij het ineens in zijn kop gekregen dat hij weg moest daar. Pip is nog nooit weggelopen en loopt eerder in de weg voor je voeten.. Ik kon het dan ook echt niet geloven in eerste instantie. Hoe kan dit? Waarom? Waar is hij? Waarom zit ik hier?. Met plannen van deze reis had ik soms al het gevoel dat er iets ging gebeuren. Moet ik wel gaan? Kan ik Pipje wel missen? Ook de eerste reactie als mensen vroegen wie ik het ergste ging missen was Pip. Ik ben zo dol op dat hondje en wij hebben zo’n hechte (okee soms een beetje vreemde) band. Het zou echt een van de ergste dingen zijn als er iets met Pip zou gebeuren als ik weg was. En het gebeurd.. Pip is weggelopen. Al 2 dagen geleden! 2 dagen op straat. Iedereen die Pip wel eens heeft gezien weet waarom ik helemaal gek werd. Pip is niet stoer… heeft ook niet echt een honden instinct.. Zit ik daar op een haven. We moeten naar een ander dorpje waar we vannacht blijven. Dat betekent dat ik dadelijk geen wifi meer heb. Geen contact met Mark en mam.. Wat is dat een verschrikkelijk gevoel. Normaal gesproken is een uurtje geen wifi lekker bevrijdend, nu is het echt een nachtmerrie voor me. Merel moet nu ook echt alles doen. Ik loop haar achterna en dat was het. Ze heeft echt 10 paar ogen nodig, anders kan ik elk moment worden overreden ofzo. Ik zie niks. Pip is weg.. Pip is weg.. Pip is weg..

We gaan naar het dorpje Puerto Varas. Een gezellig dorpje met uitzicht op 2 vulkanen. Wauw zou ik normaal zeggen. Nu denk ik alleen maar waar is het hostel en wat is de wifi code? Terwijl ik aan het skypen ben met Mark komt er opeens een kerel de kamer binnengerend. DE VULKAAN IS UITGEBARSTEN!! Huh??? Wat? De vulkaan Calbuco is al zo’n 200 jaar een slapende vulkaan en is zojuist uitgebarsten. Dit leidt me dan toch wel een beetje af. Zoiets zien de meeste mensen niet in hun leven en ik zal het zeer waarschijnlijk ook niet meer zien. Maar wil ik het buiten gaan kijken, dan betekent het dat ik geen contact kan blijven houden met thuis.. Dat contact is alles wat ik nu heb hier. Het enige lijntje met thuis. Het is echt niet leuk om op zo’n moment aan de andere kant van de wereld te zijn. Zelfs niet met een vulkaan die aan het uitbarsten is. Maar ik ga toch even kijken en het ziet er wel echt spectaculair uit! Ook wel een beetje eng! Wij zitten er 30 km vandaan. Wat gaat dit voor ons betekenen? Komt er lava hier? Wat gebeurt er met alle as? Moeten we wel blijven? Ondertussen zie je de locals als een malle naar de supermarkt gaan om eten in te slaan. Dus Merel gaat ook maar even snel. Wie weet hoe het stadje er morgen bij ligt. Er ligt namelijk een super grote wolk boven het stadje en dat komt over een paar uur naar beneden. Ik ben heel even afgeleid maar ga toch weer snel naar binnen. Niks is nu belangrijker dan Pip. Oh wat ben ik kapot van dit nieuws! En het rotte is dat tijdsverschil. Het zoeken is gestopt, omdat het donker is in Nederland. Bij mij is het pas 5 uur in de avond! Ik moet dus een hele avond en nacht wachten voordat er weer iets kan gaan gebeuren. Ik slaap dan ook gewoon niet. Rond 3 uur in de nacht bij mij begint de dag in Nederland namelijk alweer. Misschien komt er nieuws? Helaas.. geen Pip.. Lig je daar in bed. Je moet eigenlijk gaan slapen, maar het enige wat ik kan denken is Pip.. Pip is weg...Pip gaat dood…Pip ligt ergens.. Ik hoor allemaal stemmen op de gang. De vulkaan is nu echt lava aan het spuwen. Kijken natuurlijk! Wel heel gaaf. De dag erna nemen we de ferry naar Chaiten. Weer een stukje verder naar het zuiden. Deze ferry zou super mooi zijn. Je kon dolfijnen en alles zien volgens onze Israelische planner.. Helaas heeft hij deze ferry van het zuiden naar het noorden genomen en wij van het noorden naar het zuiden. De ferry gaat dan in de nacht… helemaal niks gezien dus. Ik had ook geen bereik en hoopte dus heeeeel hard op goed nieuws toen ik weer wifi had. Maar nee.. nog altijd geen spoor van Pip. Ik had het gehad. Ik geloofde er niet meer in en had totaal geen zin meer in mijn reis. In het dorpje was niks. Dit dorpje is in 2008 getroffen door een vulkaan en is dus helemaal nog in aanbouw. Maakt je stemming er niet beter op. Dus de bus naar een ander dorpje en vanuit daar hebben we gelift. Ook wel leuk en spannend om te doen, maar ik kon er niet van genieten. Ik heb toen al een beetje besloten dat ik naar huis zou gaan. Niet om mee te zoeken, er werd alles aan gedaan. Maar ik trok het niet. Voor Merel werd het er ook niet leuker op en ik wilde echt niet meer. Hele tijd dat reizen, andere bedden, die tas, bussen. Dan is het opeens helemaal niet meer spannend en leuk. Maar vooral rot. Je wil op één plaats blijven, maar daar hebben we de tijd niet voor. Ondertussen merken we dat het hier echt LOW season is. Alles is dicht, er rijden geen auto’s, tours worden gecancelled. En ik wil gewoon naar huis. Maar ja ik kan moeilijk Merel hier achterlaten. Ik besloot toen om het tot 3 mei vol te houden. Dan hebben we onze vlucht naar Buenos Aires en vanuit daar wilde ik een tijdje naar huis. Even opladen en dan weer door. Want hier blijven ging niet voor mij op dat moment. Ik zat er echt doorheen. Wat heb ik me rot gevoeld.. In Coihaque vertelde ik Merel van mijn plan. Ze zag het natuurlijk wel aankomen, want ik kon niets anders dan huilen, maar het was toch ook echt rot voor haar. Zitten we dan. Op een bed tegenover elkaar, ik ga naar huis. Merel moet alleen naar Afrika…Dit was niet hoe we het hadden gepland. Wat een ontzettende rotte beslissing om te maken. Maar het ging gewoon niet! Ik kan niet verder hier op dit moment… Maar het wordt een pauze. Ik ga wel door met deze reis uiteindelijk. We besluiten om de volgende dag weer verder te reizen, want hier is alles dicht.

En juist nu we echt op ons dieptepunt zitten word ik wakker gebeld! Ik heb het eerst niet door, ik dacht dat ik mijn wekker hoorde. Maar NEEE DAT IS MIJN RINGTONE! EN DAT BETEKENT MAAR 1 DING! Ik spring uit bed, ofja val uit bed! PIP IS GEVONDEN!! PIP IS VEILIG EN GEZOND! Ik hoor echt 30 mensen aan de andere kant van de lijn. Iedereen huilt, iedereen is blij! Ik spring echt als een malle door de kamer en Merel doet vrolijk mee! PIP IS ER!!! Wat een fijne manier om wakker te worden!!! PIP IS ER!!!! OOOH WAT BEN IK OPGELUCHT!

We moeten echt snel doen, snel naar de bus. Dit is wel even jammer! Het liefst zou ik blijven skypen met Mam en Mark enzo! Maarja ik moet door. We komen in het dorpje Cerro Castillo. Een soort mini Torres Del Paine staat er in de lonely planet. Ik ben super blij, maar toch moet ik nog even in een andere modus komen. Chili is nog steeds niet wat we ervan hadden verwacht. We zijn echt allebei toe aan iets heeel moois, zeker ik na deze rotweek. Ik ga niet meer naar huis, maar ik zou nog steeds het liefst gaan eigenlijk. Even Pip knuffelen, even Mark, pap, mam, Bianca, Chantal en Iris zien die ECHT ALLES hebben laten liggen deze week. Maar dat gaat niet, doe ik ook niet. Maar dan wil ik wel echt even iets moois zien om deze rotte week af te sluiten. In dit dorpje is net iemand gestorven en iedereen is in rouw. Alle tours en alles is dicht.. top.. We willen hier weg. We gaan snel een bus regelen voor morgen. Maaarrrr de vriendelijke (niet dus), ongeduldige half Chinees??/Spaans sprekende mensen hebben ons op de verkeerde plaats laten wachten op de bus. Echt 5 mensen zeiden ja daar moet je zijn…niet dus… Bus gemist!!! Proberen te liften dan maar. Lukte vorige keer ook prima. Na 2 uur in de kou te hebben gestaan is er geen één auto voorbij gekomen! Dit is echt niet leuk. We moeten echt even een opsteker hebben. Bah wat valt Chili ons tegen op dit moment..

Na regen komt zonneschijn?? We hebben iemand betaald die ons naar de ferry brengt om naar Chile Chico te gaan en daar is eindelijk ons zonnetje! In een hostel ontmoeten we Jerôme, wij noemen hem James Franco. Hij gaat met ons een hike doen samen met onze gids Raul. En wauw, wat heb ik genoten. Wat een mooi gebied! Een meer zoooo blauw dat het gewoon onnatuurlijk is. En zo gelachen met z’n drietjes.We gooiden stenen van de berg en luisterden dan hoe ver die komen. James gooit er een en sssttt stil stil… PLOF, die steen kwam net een meter ver en hield meteen op met rollen haha.. Merel en ik waren er een stuk beter in, dat was duidelijk! Ik heb echt de hele dag met een grijns op mijn gezicht gelopen. Ja ik ben er weer! Ik kan weer genieten! Dit is het Chili waar Merel en ik op hoopten! Ooh wat had ik dit nodig! Terwijl ik daar geniet van een super uitzicht voel ik me pas echt weer happy hier! Ik hoef niet meer naar huis. Pas over een aantal maanden. Merel en ik gaan genieten van onze laatste week en gaan dan naar het heerlijke Afrika, waar we beide al zoveel fijne herinneringen aan hebben. Ja ik ben er weer!

We hebben deze dag afgesloten met een heerlijk feest diner met een hele gebraden kip. Daarna lekker marshmellows in het vuur!

Maar we gaan ons zonnetje James Franco verlaten en gaan richting El Calefate. 22 uur met de bus. Een hel zou je denken? Nee hoor, hier hebben ze zo’n luxe, zachte busstoelen. Je kan bijna gewoon liggen en ik heb dan ook vrijwel de hele busrit geslapen. Had het even nodig. Bij een tussenstop van een paar uur net over de grens hebben we een Nederlander ontmoet en die heeft ons het hele dorp en allerlei mooie uitkijkpunten laten zien met zijn auto. Echt super aardig!

El Calefate is zooo mooi! Dit is het echte Patagonië. We doen een excursie naar Perito Moreno. Een van de beroemste gletsjers in dit gebied. Wauw wat is dat gaaf! Een hele muur van ijs. Overal hoor je gekraak, er vallen stukken af en dat klinkt echt zoals in Ice Age als Scratch zijn nootje in het ijs duwt. Wat een gebulder! Klinkt echt alsof die hele gletsjer doormidden splijt. Merel en ik vinden het zoooo gaaf. Elke keer als je met je rug ernaartoe staat en weer kijkt heb je echt zoiets van WOOW wat mooi! En dat 3 uur lang. Ja echt heel erg gaaf!

De dag erna gaan we naar El Chaltén. Dit blijkt het allermooiste dorp ooit te zijn ofzo, want dat krijgen we al 3 weken te horen! Gaan jullie NIET daarheen? Ooh je MOET daarheen! Maar onze bus kon alleen naar El Calefate, dus dan maar een dagtripje. En ik snap wel waarom iedereen zo enthousiast is. Een dorpje wat tussen de hoge, besneeuwde bergen ligt. Het dorpje kijkt uit op Cerro Tore en Fitz Roy. We gaan eerst een hike naar de Fitz Roy doen. Baja is het.. makkelijk dus.. Ik weet niet wie die borden heeft bedacht. Elke keer staat er baja. Na pas 5 minuten super steil omhoog zijn Merel en ik steeds helemaal kapot. Echt niks baja! Wat kunnen wij dan schelden en klagen haha. Elke keer weer. Soms snap ik niet zo goed waarom we dit elke keer weer doen. Waaarom moeten we die stomme berg omhoog!!?? Na een flink uur berg op te hebben gelopen hebben we wel echt een heeeel mooi uitzicht! En dan zijn we weer zooo vrolijk! Wauw wat een geweldige hike. Om vervolgens aan een nieuwe hike te beginnen en dan begint het klagen weer all over again. Maar na zo’n zware hike vinden we dat we iets lekkers verdienen. Elke keer weer. Dat maakt veel goed.

In Argentinië is de alfajor de populairste snack die je kan krijgen. Een soort chocolade cake/koek met dulche de leche erin. Dat stoppen ze trouwens overal in. Een soort caramel pasta. Ik vind het super lekker en ben erg blij dat ze het overal in proppen. Merel is er meestal iets minder kapot van. Maar in de alfajor is het goed. En alfajor is GOOEDDD! We hebben ons ijsjes onderzoek even op een lager pitje gezet en zijn nu met een diepgaand onderzoek bezig naar de beste alfajor. Van horen zeggen is dat die van Havana. Dus die moeten we zeker proberen!

We zijn ondertussen in Buenos Aires aangekomen. We slapen bij Diego. Merel heeft hem ontmoet in Chili en heeft meteen een slaapplaats geregeld. En wat zijn we blij met hem! We komen aan in zijn huisje en zijn vader heeft l ocro gemaakt voor ons. Een soort gevulde soep. Erg lekker! Maar just in case hebben ze ook een kei lekkere, dikke, grote pizza voor ons besteld. Merel en ik hadden ons al volgepropt in het vliegtuig, maar moet nu toch ook alles opeten. Is anders ook zo sneu! Ook met het ontbijt staat er voedsel voor 10 mensen. Diego heeft een heel programma gemaakt (serieus uitgewerkt op zijn computer haha) en laat ons de stad zien. Wel leuk, hij heeft allemaal van die leuke weetjes. Over twee rijke families die ruzie hadden, een geest die rondspookt in een kerk, waarom er afbeeldingen staan op een plein. Vind ik altijd erg leuk om te horen zulke dingen!

Ik heb nu ook weer een nieuwe camera gekocht (dezelfde haha) dus ik ben weer helemaal happy! In de avond zijn we naar La bomba de tiempo gegaan. Dit is een club waar een trommelband speelt. Zo gaaf! Die sfeer, iedereen dansen, bier in liter glazen. Erg leuke avond gehad! Wel veeel Nederlanders! We zijn op onze reis nog weinig Nederlanders tegen gekomen, maar die verstoppen zich dus blijkbaar hier allemaal! Maar ja erg gave avond!

Onze één na laatste dag in Zuid-Amerika is aangebroken! Mrgen vertrekken we alweer richting Afrika. Ik heb ondertussen de alfajor van Havana geprobeerd en dit is dus echt niet de beste! Lekker allicht, maar er zijn lekkerdere. Oh als je ooit naar Argentiníë gaat eet dan geen 3 alfajors op een dag. Dat is een beetje teveel!

We zijn naar Tigre gegaan. Heel leuk. Allemaal eilandjes en riviertjes in plaats van wegen. Alle mensen zitten hier rustig aan de mate. Een soort kruidenthee. Je ziet werkelijk iedereen lopen met een speciaal glas daarvoor, een soort rietje/lepel en een thermoskan met heet water. En smerig dat het is! Maar blijkbaar proeven zij er iets anders in.. Waarom zou je anders de hele dag met een thermoskan rondlopen!

We hebben gisteren een hele leuke bbq gehad met de familie van Diego. Leuk om te zien hoe deze mensen leven. Vandaag nog een laatste dagje in Buenos Aires en dan AFRIKAAAAA!!! ZIN IN!

Chili flirt met ons... en wij flirten vrolijk terug!

Allereerst een kanttekening over mijn vorige verhaaltje. Ik heb nogal wat bezorgde reacties gekregen over mijn beroving. Ik had het dan ook wel heel dramatisch beschreven. Maar mijn sarcastische ondertoon heeft niet iedereen bereikt merk ik ha..ha… Ik ben wel beroofd, maar vond het juist wel grappig om het zo te beschrijven. Heb er in werkelijkheid nog geen minuut over nagedacht en was alweer vrolijk nieuwe brillen aan het passen.

Chili bevalt ons wel! We zijn hier nu zo’n 6 dagen en vermaken ons goed! In San Pedro aangekomen hebben we eigenlijk vrijwel niets gedaan. San Pedro is namelijk nogal duur! Het hostel is duur… het eten is duur.. de uitstapjes zijn duur.. We merken na een dag dat ons budget van 30 euro behooorlijk krap gaat worden! De Atacama woestijn is bij uitstek de beste plaats in de wereld om sterren te bekijken. Merel is HELEMAAL enthousiast en ik word al snel meegesleurd naar Space. Daar kun je een tour boeken om in de nacht naar de sterren en planeten te kijken. Je kunt zelfs de ringen van Saturnus zien! Ik ben nog een beetje down over mijn camera, maar door de golden retriever oogjes van Merel heb ik er ook veel zin in gekregen! Maar die tour is wel heel duur, dus doen we overdag helemaal niks. Gelukkkig voor mij, want ik ben een beetje ziekig. We zitten de hele dag krampachtig naar de bewolkte lucht te kijken. Ik betrap Merel er zelfs op dat ze stiekem in de lucht aan het blazen is om alle wolken weg te krijgen. Want met bewolking gaat de tour niet door en de dag erna zouden we alweer vertrekken. Ondanks dat Merel helemaal blauw zag van het blazen, bleef het helaas bewolkt en werd het gecancelled.. Echt jammer!

We besloten om naar Antofagasta te gaan. De 2 na grootste stad van Chili. Maar eigenlijk voordat we vertrokken hadden we al niet zo’n zin. In Antofagasta aangekomen hebben we dan ook maar meteen een volgende bus naar Copiapó gepakt. Het valt ons wel al meteen op dat de Chilenen zo aardig zijn tegen ons! Iedereen zwaait en komt even een kort praatje maken. Erg leuk! In Antofagasta moeten we ons een paar uurtjes bezig houden en besluiten om even naar het strand te gaan. Komen we aan met onze backpacks.. Midden op een strand. Links in de verte zijn gebouwen en rechts in de verte zijn gebouwen. Maar waar kunnen we eten? Na een minuutje staren komt er een vrolijk mannetje naar ons toe om te helpen. Mac Donalds, Kentucky fried chicken liggen allemaal daar! How are you? Where you from? Aardige man! Wel een beetje vreemd met zijn lasbril, maar ach. Hij vertelt ons dat hij een huis aan het strand heeft verderop en wijst er heel enthousiast naar. Wij denken woow chill, kijken vol verwachting naar de richting die hij aanwijst…. En we zien een paar stokken en doeken en wat plastic op het strand. Ah de man is een zwerver… het zal ook eens niet hahaha! Oh that is very nice, en nu moeten we weg! Lekker richting de Mac. Na een hele tijd komen we bij een winkelcentrum. Merel verliest steen, papier, schaar en moet het eten bestellen. Ik zit van een afstandje te kijken. Erg grappig, want Merel steekt zo’n halve meter boven iedereen uit. En dat zien meer mensen. Ze kijken dan ook ongegeneerd naar Merel. Zeker een paar jongetjes van de tafel naast ons vinden het heeeel erg grappig. Dat blijkt ook wel als een van de jongens naast Merel komt zitten. Hij vraagt het wel eerst aardig. Beetje een awkward gesprekje. Where are you from..Ik vraag maar eens hoe oud hij was. Ah 15. Leuk! Schattig! Ik kijk naar rechts en zie dat we gefilmd worden! TOP, Dus ik grijp mijn kans natuurlijk! Ik neem een super grote hap van mijn hamburger en kijk zwoel in de camera. Acteer talent! Maar Merel scheept haar nieuwe lover toch maar af, wij willen eten! Mam heeft overigens al op youtube naar lange mensen in Chili gezocht, maar Merel is nog geen youtube hit..

Bij de bus aangekomen is de buschauffeur ook al erg gecharmeerd van ons en we mogen eerste klas zitten! Room witte, zachte, ruime stoelen. Mmm heerlijk geslapen die nacht! De bus erna proberen we dit weer voor elkaar te krijgen met onze flirtende oogjes en charmante lachjes… Maar helaas. De buschauffeur legt wel heel lief een dekentje over ons heen, maar we moeten toch echt 2de klas blijven zitten. Scheelt wel dat we weer 2 stoelen per persoon hebben. De busrit erna wordt het nog moeilijker. Die man heeft echt een rotdag en dat laat hij heel duidelijk merken. Het flirten werkt duidelijk niet..hoe verder we naar het zuiden gaan hoe minder aardig de mensen? Zal toch niet! We zijn ondertussen al in Copiapo geweest, maar dat was ook niks. Daar zijn de overstromingen geweest en dit is duidelijk te zien aan het stadje. Overal modder, water, vuile auto’s ect. Nee, daar komen we niet voor. We gaan door naar Caldera en dan Bahía Ingles. Een mooi wit strandje. Hier hebben we fijn 2 dagen doorgebracht. Maar hier in het noorden is het toch allemaal redelijk droog en we willen zo snel mogelijk naar het zuiden.

Op naar Valparaiso. Een hele kleurrijke stad! In deze stad mag iedereen graffiti spuiten als ze toestemming hebben van de eigenaar van het gebouw. Dus overal zie je hele mooie werken! De stad is één groot kunstwerk. We hebben een free tour for tips gedaan. Dan krijg je een stadstour en mag je zelf beslissen hoeveel je ervoor betaald. Leuk om de stad zo te zien! Maar na 3 uur rondslenteren, hebben wij het wel weer gezien haha. We weten nog niet zo heel goed wat we eigenlijk willen in Chili en we hebben niet al te veel tijd om te blijven aarzelen. We moeten wel een beetje een plan hebben. Na een gesprekje met een Israëlier hebben we echt een plan. Hij heeft eigenlijk een hele route voor ons uitgestippeld met allemaal mooie natuur en dit gaan we dan maar volgen. We hebben er veel zin in, want nu is Chili nog niet helemaal wat we ervan verwachten. Maar het zuiden blijkt dan ook wel het mooiste te zijn. Snel die kant op!

De tweede dag in Valparaiso gaan we naar de bioscoop en nemen de nachtbus naar Pucón. Dichtbij Pucón ligt de vulkaan Villarrica, die is een paar weken geleden uitgebarsten. Sowieso liggen hier heel veel vulkanen en heb je super mooie uitzichten dus! Dat merken we wel! Overal witte bewolking en ergens in de verte een zwarte schim. Zooo mooi haha. Hopelijk wordt het weer nog wat beter! We gaan een tour doen, waarbij we wat watervallen zien. Een heel mooi blauw meer, want echt heel erg blauw is! En gaan naar een thermaalbad. Door het weer was de tour niet super mooi, het uitzicht was vooral bewolking… Maar ach.. beter dan die stadslucht.

Gelukkig is het de dag erna een heel stuk beter! Lekker zonnetje! We besluiten om het nationaal park Huerqueque in te gaan voor een goede hike. Eenheel mooi park, met watervallen, suikerspin bomen (hangt een soort lichtgroen mos over de bomen wat op suikerspin lijkt), mooie rotsen, ik als Gandalf compleet met wandelstok. En ja als ik bij een brug kom roep ik heeel hard: “You shall not pass!!!” Leuke is dat er een lekkere echo hangt! Net als in de film! Lekker genieten van de natuur! We hebben echt super ver gelopen! We waren namelijk zo slim om een foto van de route te maken met mijn telefoon en die kreeg even uitvalverschijnselen ofzo. Dus zonder kaart een super groot park in! Top.. echt heeeeel ver gelopen. 7 uur ofzo en 5 uur gedaan over de heenroute, en toen moesten we binnen 2 uur terug zijn om de laatste bus te halen. We hebben gelopen alsof ons leven ervan af hing! Maar we hebben het gehaald!

We zijn ondertussen ook begonnen met een uitgebreid onderzoek naar de smerigste ijsjes van Zuid-Amerika. Elk ijsje wat we tot nu toe hebben gehad komt in aanmerking voor de eerste plaats!

Die avond zien we de vulkaan Villarrica helemaal vuur spuwen enzo! Echt heeel erg gaaf! Ik ben al allemaal verhalen aan het verzinnen over een uitbarsting, overal lava, rennen voor je leven. Maar de ochtend erna is de vulkaan gewoon nog hetzelfde… Jammer geen spannende lava verhalen voor mij!

De dag na onze zware hike gaan met naar Bariloche. Dit is een hele mooie plaats in Argentinië! Dus zo zitten we nu opeens weer in een ander land. Dit vind ik wel echt gaaf! Die vrijheid, gewoon gaan wanneer en waarnaar je wilt! Al gaan we over een paar dagen wel weer terug naar Chili. Gaan een beeje grens hoppen. Is zo leuk al die stempels in je paspoort! Maar wel duur.. het zuiden is beduidend duurder merken we al snel! Dus even komende dagen goed gaan bekijken wat we willen doen, zonder helemaal blut te raken.

Wij vermaken ons zo nog wel even! Ik hou jullie op de hoogte!

Colombia gevaarlijk? Bolivia,dat is pas ECHT gevaarlijk!

We hebben Colombia achter ons gelaten en zijn in Bolivia. Op het vliegveld zien we al meteen twee oude vrouwtjes in tradionele kleding lopen. Een grote, lange rok, waar ze een heel dik onderlijf in krijgen, kleurrijke doeken om, een soort langwerpig bolhoedje op, waar twee hele lange zwarte vlechten met flosjes onderuit komen. Echt leuk! We komen om 3 uur in de nacht aan en willen niet in het donker reizen, dus lekker wachten tot het licht is. Op het vliegveld met een filmpje. Backpackerslife noem ik het maar, niet een van de leukste momenten. Nachten missen is niet leuk! In Colombia werden we gewaarschuwd over de taxi chauffeurs, die zijn corrupt, pakken je paspoort af. Dus pak de bus! Hmm en wij maar denken dat Colombia het gevaarlijke land was…

We hebben ons hostel snel gevonden en hopen dat we snel kunnen slapen! Jammer, we kunnen pas rond 1-2 uur in onze kamer (met 14 anderen hihi..) Dus wij als twee lopende lijken maar La Paz in. Leuke stad vinden we! Minder hectisch en de mensen dringen niet alles zo op enzo. En al die vrouwtjes met die leuke kleren! Het straatbeeld is zo kleurrijk! We beslui ten om de stad op een super originele manier te bezichtigen. Namelijk met (hoor tromgeroffel…trrrrrr) de kabelbaan! Onze 3de kabelbaan al! Maarja toch blijft het een leuke manier om de stad te zien! En niet geheel onbelangrijk lekker cheap J

Onderweg naar de kabelbaan kwamen we al in aanraking met ons eerste gevaarlijke ervaring in Bolivia. We werden aangevallen door een super gevaarlijke straathond! Hij wilde Merel bijten en bleef ons maar achtervolgen! Echt zo’n enge, met tanden bloot, blaffend, wit poedeltje! Brr…snel rennen!

We eten die middag en avond lekker op straat bij de locals en tot zover hebben wij nog steeds rustige buikjes, dus dit doen we vaker! Lekker zeg!

We besluiten om een tour naar Copacabana (nee niet Brazilië) te maken en dan naar het Titicaca lake te gaan. We hebben dit geboekt en krijgen een echte gids mee! Pabl o. Pablo is een echte local van maar liefst 72 jaar! Hij is zo grappig, met zijn dikke neus. Hij spreekt gelukkig best goed Engels en neemt ons twee onschuldige meisjes mee op sleeptouw. In de bus merken we al snel dat Pablo echt een oud mannetje is. Met alle onsmakelijke geluiden die oude mannetjes maken. Rochelen, neus flink ophalen, hoesten met heel veel slijm. Lekker! Maar gelukkig voor Mereltje hebben we een local mee. Merel is namelijk nogal van het weggooien (ofja vanaf nu WAS) . Zo ook haar immigratie papiertje die we hebben gekregen bij de douane. En laat het nu zo zijn dat je wordt gecontroleerd op dat kleine, half afgescheurde, groene papiertje bij de overgang van het meer naar Copacabana. En heb je dat niet, dan kost het je 300 Bolivianos. Zo’n 40 euro… Rot bedrag. Maar Pablo spreekt even met de busschauffeur en Merel moet 10 Bolivianos aan hem betalen en zich verstoppen in de wc. Dan komt alles goed. And so she did. We kwamen veilig op Copacabana aan. Maarja daar had je dus alweer het stukje gevaar van Bolivia. Wat mij brengt op het volgende….

Ik ben beroofd… Alle backpackers maken het een keer mee, dus wij hadden er rekening mee gehouden. Ik had alleen niet verwacht dat het zo snel op mijn reis mij al zou overkomen. In Colombia hoorde ik nog een verhaal van een Belg die met messen bedreigd was en zelfs is gestoken in zijn arm. En 500 euro gestolen uit zijn kluisje door een medebackpacker. En zo zijn er wel meer verhalen. Merel en ik zijn dus altijd op onze hoede. Maar nu is het me toch al overkomen. Ik kwam erachter toen we in Copacabana waren… Ik heb altijd mijn rugzak goed op slot (tegen het irritante aan, volgens Merel). Ik check alles heel vaak. Ook omdat ik zelf zo’n chaoot ben. Maar ik wil gewoon niets belangrijks verliezen. Tot nu dan. Waarschijnlijk ben ik beroofd op de markt in La Paz. Ik heb er gelukkig niets van gemerkt, totdat ik merkte dat ik het kwijt was. Maar het idee is toch eng. Al die verhalen en ik ben nog maar zo kort op reis en loop er nu al tegen aan. Ik was er dan ook best even van ondersteboven. Ze zijn in mijn tas geweest, hebben dingen gepakt, zonder dat ik het heb gemerkt.. Maar goed, ik heb nu tenminste wel een goede reden om een nieuwe zonnebril te kopen hahaha. Ze hebben gelukkig wel mijn brillenkoker laten zitten, dat is aardig van de dief!

Maar goed! Titicaca lake! Wauw, wat is dat groot! Het is bijna net zo groot als heel Nederland. En een leuk feitje: het heeft de vorm van een kat en een vis. Ik zie een kat die op een vis jaagt. Maar dat is niet zegt Pablo. Het is zowel een kat (hoofd van een kat) en een vis. Niet een kat die op een vis jaagt. En wat Pablo zegt, dat is! Pablo ons grappig mannetje. We moeten een flinke berg op. We slapen die nacht op Isla Del Sol en ons hotelletje is halverwege de berg. Merel vraagt meteen of ik kan reanimeren. Een mannetje van 72 die stijle berg op.. gerumm… Maar wij zelf lijken ook wel 80. Hijgend als een paard, hartslag tegen de 300 aan. Jezus, we merken het hoogteverschil wel zeg! Om de zoveel passen moeten we echt rust nemen. Goede conditie? Jeah right. Gelukkig is Pablo nog langzamer,hah die kunnen we in onze broekzak stoppen! We hebben een hele mooie tweepersoonse kamer met een super uitzicht over het meer. En nu een echte tweepersoonse kamer, zonder het gezelschap van 100 kakkerlakken. We klimmen helemaal naar boven voor de zonsondergang. Weer hijgend als paarden natuurlijk. Overal op het eiland lopen ezeltjes, super schattig! En de stilte in de avond, je hoort gewoon NIKS! Ofja om de zoveel minuten het gebalk van een ezel, maar verder niks! De dag erna gaan we weer terug naar La Paz. Net zoals alle inwoners van La Paz. Door het paasweekend gaat iedereen namelijk naar Copacabana. En iedereen moet terug, file file file. Maar gelukkig weet onze buschauffeur een andere route… Al wordt dat bijna onze dood. We zijn in La Paz. We nemen afscheid van Pablo en gaan lekker slapen.

De laatste dag in La Paz moeten we de hele stad afstruinen voor alle spullen voor Merel. Haar flightbag + slot zijn namelijk kapot gemaakt en weggegooid door de lieve douane van Colombia, ze heeft haar slippers laten staan en dus moeten we nieuwe dingen kopen. In de avond pakken we de bus naar Uyuni.

We beginnen de tocht met het super speciale totaal niet toeristische train cemetairy. Oude verroeste treinen met 100 andere toeristen. SUPER.. Daarna gaan we richting de zoutvlaktes. Dit is wel echt gaaf! Zo ver als je kunt kijken witte woestijn. Daar maken we natuurlijk de super originele zoutvlakte foto’s. Merel die mij opeet. Wij op een wereldbol. Maar toch leuk om te doen! Vanuit het niets is daar opeens een hoge berg met hele grote cactussen. Van zo’n 12 meter. Een van onze jeepgenootjes is op een cactus gaan zitten, wil je ooit richting Uyuni gaan, dan raad ik dit af. We slapen die nacht in een echt zouthotel. Alles is van zout, zelfs de bedden. Erg leuk om dit een keer mee te maken. Helaas werken de wc’s wat minder goed en kunnen ze een avondje toeristen niet aan. Voor de mensen die denken in plaatjes.. Ja het was echt zo erg! Na de zoutvlaktes verandert het gebied in een woestijn, met aan de horizon allemaal bergen en vulkanen. Als we dichterbij de vulkanen komen is het gebied weer helemaal anders. Denk een beetje aan de film Armegeddon. Overal van die grijze, grote stenen, zwart zand. Het doet echt denken aan een maanlandschap of zo. Een stuk later heb je overal grote, zandkleurige rotsen. Je kijkt uit op een nog actieve vulkaan, waar stoom uit komt. Daarna komen we bij een meer. Deze ligt aan de rand van een stel bergen en de bergen worden helemaal weerspiegeld in het meer. Echt zo mooi. Een hele groep roze flamingo’s maken het plaatje compleet. Wauw!! Weer een stuk verder komen we uit bij een rood meer met flamingo’s. Ook super mooi! Daar blijven we een nachtje slapen. We moeten wel heel vroeg op, omdat we de dag erna naar de gijzers gaan. Dat brengt ons weer in een heel ander landschap. We lopen op de maan, met allemaal kraters, overal stoom omhoog, je loopt in het schemer, mistig. Een heel apart iets, echt super gaaf! Het was wel heel erg koud! Mijn tenen vroren er bijna af! Maaarrrrr, gelukkig konden we opwarmen. We mochten namelijk met onze billetjes in een heel lekker warm thermaalbad. Midden op een vulkaan! Zoooo gaaf! En we waren weer helemaal opgewarmd! Echt een geweldig geniet momentje. Oohh en voor als ik jullie nog niet genoeg jaloers heb gemaakt, we keken uit over een heel mooi landschap met flamingo’s. J

Daarna moesten we afscheid nemen van ons groepje. Wij gingen namelijk door naar San Pedro in Chili! Zin in! Want Bolivia is heel mooi, maar heeft ons niet heel veel goeds gebracht! We hebben nogal een beetje ongeluk… Ik ben er namelijk net achter dat ik mijn camera ben verloren. Echt heel erg balen!!! En we krijgen hem niet terug, hebben van alles geprobeerd. En in de woestijn is geld gestolen?? Dus hopelijk is Chili iets beter voor ons! Ik moet me heel even over dit baalmomentje heen zetten en dan kunnen we weer fijn verder genieten!! Want ook al maken we van deze minder momentjes mee, het weegt niet op tegen al het moois wat we al meegemaakt en gezien hebben!

Kakkerlakken,kak en koffie!

Dus… Cartagena! Iedereen die we spreken is heel enthousiast over deze stad! We hebben er zin in! We hebben deze keer geen hostel geboekt, want er zijn er zoooveel daar! We hebben wel een leuk en goedkoop hostel uitgezocht via de lonely planet. 15.000 pesos per nacht staat er. Dat is dus 5,36. Prima prijsje, zeker omdat we door de busreis enzo al behoorlijk tegen ons budget aanlopen deze dag. Wij vol goede moed naar the chill house hostel. 15.000?? Nee hoor doe maar 30.000. En dat is voor Nederlandse maatstaven nog niet veel. Maar dat is dus wel 1/3 van ons budget. Wat we NIET hebben. Dus op zoek naar een nieuw hostel. We komen in het wijkje Getsemania. Ziet er erg gezellig uit! Leuke hostels, maar allemaal te duur!! Het wordt ondertussen best laat en wij lopen nog op straat met onze backpacks… Dat doet niet veel goeds voor je humeur kan ik zeggen. Na een tijdje worden we aangesproken door een beetje een sjovele man (lees zwerver). Hij weet wel een goedkoop hotel. Wij zijn ondertussen super chaggie en willen gewoon een bed. Jaaa prima. De man neemt ons mee naar een hotelletje tegenover een suuuper leuk hostel (waar we al waren geweest). We krijgen voor 15.000 een prive kamer. LUXE!! Maar ja.. het is niet voor niks zo goedkoop als de rest. In het gangetje van het hotel is het overigens best druk met allemaal mensen…. Die waarschijnlijk allemaal op straat wonen jeej… De eigenaar komt meteen met een HUGE spray aanzetten want er zit een kakkerlakje in onze kamer. Ohh één kakkerlak kunnen we wel hebben. Maar hij spuit ALLES onder… de hele muur, het bed, de vloer. En door die spray komen er heel wat meer beestjes tot leven. HELP?? Moeten wij hier slapen? We gaan er gewoon voor. Het is maar één nachtje. Niet zo aanstellen, komt goed. We gaan gewoon heel veel drinken en op stap en dan zien we de kakkerlakken niet. So we did. Rum, fles wijn, lekker op stap in het leuke hostel tegenover. Daar was een goed feestje. Maar om 3 uur moesten we dan toch echt terug naar ons zwerver-kakkerlakkenhotel. Wat een nacht… Het was echt super heet. Zo’n 30 graden. We wilden perse in onze sleepsheet slapen. Het bed kraakte aan alle kanten, overal kropen beestjes!! Zooo verschrikkelijk. We besloten om de wekker op half 7 te zetten en dan zo snel mogelijk weg te gaan. Na een uur sliepen we eindelijk, maar ik met mijn fantasierijke dromen schreeuwde ons natuurlijk na een kwartier al weer wakker. KAKKERLAKKEN OVERAL KAKKERLAKKEN! Ik zat op mijn knieën op het bed want het hele bed zat onder! Niet waar natuurlijk, het is maar een droom. Na een tijdje slapen we weer en begin ik weer te gillen! ER LIGT EEN MAN ZONDER TANDEN NAAST ME!! Weer niet waar, maar Merel heeft een hele goede nachtrust gekregen, dat is duidelijk…. Sorry ;) We zijn soms zelf zwervers en doen heel cheap enzo, maar dit gaat toch net een stapje te ver voor ons. Als we in het vervolg door een zwerver mee worden genomen naar een hotel, rennen we heel snel de andere kant op!

Om half 7 zijn we echt het hotel uitgesprint. Haren niet gekamt of niks, Merel haar lenzen niet eens in. WEG DAAR! Met hangende pootjes naar the chillhouse dan maar. We betalen graag 30.000 pesos nu! Ze ontvingen ons daar gelukkig heel vrolijk en we hebben daar nog een fijne nacht gehad! Er kwam een nieuwe kerel in onze kamer en binnen 1 minuut werd ons al cocaïne aangeboden…Dood normaal hier joh. We hebben wat rondgestruind door Cartagena. Wel worden we achtervolgd door poep… Eerst staat er een man in een winkel te poepen?? WHY? En daarna is een zwerver zijn broek midden op straat aan het schoonmaken, omdat hij erin had gepoept. Vervolgens komen we die poepwinkelman weer tegen! Bahhh we willen weg hier! Naar Medellin. Bus van 15 uur, weer prima trouwens. Heb weer heel veel mensen horen klagen, maar snap echt niet waarom!? Wij hadden namelijk alweer 2 stoelen per persoon. Prima geslapen!

We hebben een 5 liter fles gekocht voor water. Die 1 liter flessen constant zijn irritant. We noemen hem Wilson. En zijn echt blij met onze nieuwe vriend. Wilson gaat overal mee naartoe!

In Medellin ontmoeten we in ons hostel Shari. Een Belgisch meisje. We gaan meteen door naar Piedra del Peñol. Een hele grote rots in een ander dorpje haha.. kom je in zo’n grote stad en ga je naar een ander dorpje. Logisch. We zijn zo aan het kletsen met Shari dat we vergeten uit te stappen bij de metro. Erg gezellig dus! Piedra is heel mooi en je kunt er helemaal op klimmen, maaarrrrr 12.000 pesos. Te duur voor deze arme sloebers…We gaan lekker een stuk wandelen naar Gautape. Een heel lief, kleurrijk, schattig dorpje! We hebben daarna geen zin om weer terug te moeten lopen, dus gaan we liften (ja mam haha). Een jeep stopt voor ons en een creepy tandloos mannetje zit ook achterin. Hij helpt Merel wel even met instappen. Tandloos pakt even goed die lekkere billen van Merel daarbij vast. Ach ja, een oude man moet ergens zijn plezier vandaan halen. Maar hij is echt een beetje vies. Hij heeft van die smerige nagels, helemaal zwart en blijft maar in het Spaans tegen ons aan praten. En ik zit tegenover hem en hij legt steeds zijn poepnagelhandjes op mijn knie… Jeej.. top! Ik maar blijven wiebelen met mijn knie, maar de hint is niet duidelijk voor tandloos. Wilson heeft helemaal geen last van tandloos, de lucky bastard..Gelukkig hoeven we maar echt 5 minuten in die auto te zitten en kunnen we de bus pakken. Dag tandloos!

We gaan een paar flessen wijn halen en besluiten om deze op te drinken in de kabelbaan die boven Medellin gaat. Dit is namelijk gratis als je toch al met de metro gaat. Perfect uitstapje. We zijn 2 keer op en neer gegaan en hadden in die tijd 3 flessen rose op. Erg gezellig! We hebben zooo gelachen. Terug bij de metro kwamen we twee meisjes tegen. Ofja een is een meisje en de ander een transgender. Wat ik trouwens heel dapper vind in dit land. Wij accepteren zoiets (de meesten dan). In Colombia is dit heel wat minder. Ze vragen of wij mee op stap willen en ze blijft maar vragen of wij het niet erg vinden om met haar rond te lopen enzo. Ze was kei grappig en we hebben echt super hard gelachen. Zeker toen wij zooo erg naar de wc moesten na die drie flessen rose dat we maar gewoon op straat zijn gaan zitten. Oei.. we veranderen echt in zwervers als ik het zo teruglees allemaal! Maar het was een erg geslaagde avond!

De dag erna zijn we de stad alweer beu. Wij zijn gewoon geen stadsmensen! Wilson, Merel en ik gaan naar Salento. Daar kan je naar Valle Del Cocora en dat lijkt ons zooo mooi! Dus de metro in. We komen aan op het station en zijn echt zou verrast dat we alles zo goed doen vandaag! Te vroeg gejuicht.. verkeerde station. Wij staan in Noord en moeten naar zuid. Top… bus in naar zuid. Daar de bus naar Armenia. Komen we daar aan na 8 uur is onze bus naar Salento al weg!! Jaa heee!! We kunnen gelukkig een bus naar Circusa pakken en dan een taxi naar Salento (wel iets duurder dan verwacht maarja, we moeten iets) We hebben nu ook weer geen hostel geboekt want er zijn super veel hostels in Salento. Ofja we hadden wel een hostel gemaild dat we wilden komen, maar niks meer van gehoord. We komen in Salento aan en dat hostel was vol. Hij stuurde ons naar stuk of 5 andere hostels. Vol.. we bellen overal aan maar alles is vol. Onee niet weer he! Wat moeten we nu! Alles is dicht want het is ondertussen 11 uur ‘s nachts. We lopen een beetje wanhopig rond en worden opeens aangesproken door een man. Nee geen zwerver deze keer ;) Hij heeft een hostel en zit ook vol, maar wil wel een matrasje in de woonkamer leggen voor ons. Dus na een uurtje liggen wij lekker cosy op een klein matrasje lepeltje lepeltje te slapen. En hebben ook nog echt goed geslapen ook!

We staan vroeg op voor Valle Del Cocora en gaan samen met Chris een Amerikaan op pad. Wel een beetje raar. Chris en Lisan samen op pad, de jungle in.. hmm maar wij zijn wel levend terug gekomen gelukkig! Wij hadden natuurlijk Merel bij ons! Hele mooie tocht, waarbij we flink moesten klimmen. Bovenaan de berg was een schattig huisje waar super veel kolibries zaten. Geweldige beestjes. Die vleugeltjes hoor je helemaal zoemen als ze vliegen. Zo snel gaan die! We zagen ook nog een neusbeertje. De terugweg was iets minder, omdat het begon te regenen. Zeker toen we bij de hoge palmen aankwamen, regende het erg hard. Deze bomen zijn tekenend voor Valle Del Cocora en het gebied, overal zie je de palmbomen terug. Ze zijn dan ook wel echt heel erg mooi! Ik was die regen zo vergeten! Super mooie wandeling gehad van zo’n 6 uur! Geweldige ervaring rijker weer! Alleen als we terugkomen is Wilson weg… WILSONNNNNNNN!!!

De dag erna wilden Merel en ik weer terug voor die palmbomen. Misschien zou het nu niet zo mistig en regenachtig zijn, maar helaas. De bergen zagen er weer erg bewolkt uit. Dus zijn we een coffee tour gaan volgen. Dat hoort ook echt bij deze streek. En omdat wij allebei dol op koffie zijn (IEUW!!), moeten we dat natuurlijk doen! We hebben zelf koffiebonen geplukt en geleerd over het proces enzo. Best leuk om te doen! Ik heb zelfs een half kopje koffie gedronken, maar ik lust het nog steeds niet ;). We hebben ook twee hondjes erbij gekregen. Die hebben ons echt 2 km gevolgd toen we naar de coffee farm liepen. We hebben ze Vin en Poeps genoemd. Hmm… weet alleen niet waar ze nu gebleven zijn??

Onze tijd in Colombia is alweer bijna op! 2 weken zijn echt voorbij gevlogen, al voelt het alsof ik al 3 maanden weg ben ofzo! We gaan weer richting Bogota. Dus weer een nachtbus. En ja mijn wens is uitgekomen. Ofja wens… Merel en ik moesten apart gaan zitten. Merel zat naast een jonge vrouw met maar liefst 2 kinderen op schoot. En na een uurtje vond ik het zo zielig dat we ruilden. De bus zou namelijk toch nog een stop maken en dan zouden er heel veel mensen uitstappen. Maar de busrit ging niet zo vlot als gedacht, heel veel file door een ongeluk ofzo. Gevolg is dat ik tot 3 uur ‘s nachts naast haar heb gezeten. Zij zat half op mijn stoel, twee kinderen van zon 2 en 4 jaar ofzo lagen op haar. Hele tijd een schouder tegen me aan, ik zat op één bil. En owee als ik een beetje verschoof. Die ruimte werd meteen ingenomen! En het was echt heeel erg koud in de bus deze keer. Om het verhaaltje compleet te maken, begon een van de kinderen ook nog over te geven. SUPER FIJN! En mams had een megagrote telefoon, hele tijd te appen. En ik kan best een woordje Spaans lezen en mevrouw zat fijn over mij te roddelen dat ik zoveel plaats in beslag nam. Super gezellige vrouw. Best friends nu. Maarja in mijn vorige verhaaltje vertelde ik over alle luxe in de bus, dus ik mag eigenlijk niet al te hard klagen. En vanaf 3 uur had ik fijn twee stoelen voor mezelf, zonder kots, en heb ik nog heel even kunnen slapen!

Nu nog een dagje rondstruinen door Bogota en dan morgen naar Bolivia! Weer een heel nieuw avontuur!

Colombia Paradise Bebe

Colombia, land van de coca.Dat is wel duidelijk. Merel en ik liggen in onze kamer en twee kerels zijn op ons nachtkastje aan het snuiven.. Wow?! Welkom in Colombia. Ons eerste hostel in Bogota is een gezellig kleurrijk geheel. We beginnen de eerste avond in Zuid Amerika goed: met rum! Zoals het hoort hier!

We hebben na NY geen zin in de stad dus besluiten om de dag na aankomst in Bogota meteen naar Santa Marta te gaan en dan door naar Tayrona. 18 uur met de bus!! Ik heb al gehoord v an mensen dat de bus koud is.. heel koud! In een boek wat ik aan het lezen ben staat dat de kots over het gangpad loopt omdat iedereen misselijk is door de bergen. De salsamuziek knalt door de speakers. Dus wij gaan goed voorbereid op pad. Thermokleren, oordopjes, laptops vol films, slaapzak, kotszakjes, pillen om reisziekte te voorkomen. We gaan voor de goedkoopste bus. Dan weten we ook meteen hoe armmoedig het kan zijn. … Pff niks is minder waar! Komen we aan met onze thermo kleren. De bus is super luxe en helemaal niet zo koud. De muziek staat niet hard, niemand kotst. Huh? Is dit wel de goede bus? We hebben zelfs twee stoelen per persoon. Ik heb de hele nacht geslapen. Geen kippen die me in mijn oor prikten en goedemorgen wensten. Geen vies oud mannetje, alles was super fijn! Valt me een beetje tegen eigenlijk ;)

In Santa Marta ontmoeten we Julien, Dani en Carlos. We gaan lekker naar het strand. In de bus naar Santa marta hebben we een film gezien over haaien, dus ik zie die natuurlijk overal nu! Ineens beginnen allerlei mannen te schreeuwen en naar het water te wijzen! Een haaai!!!! Merel en ik pakken meteen onze camera zoals het hoort als een echte toerist. Waar is de haai? Shark? Donde? Ze gaan aan allemaal touwen en netten trekken en slaan op het water. Aah ik heb net in dat water gezwommen!!! Maar na een paar minuten blijkt het dat ze gewoon een school vissen hebben gevangen. Ook heel spannend hoor! We eten verse vis aan het strand, wauw, is toch even wat anders dan NY.

De dag erna gaan we richting Tayrona. Een echt Caribisch paradijs! Sena een Turks meisje sluit bij ons aan en we gaan met z’n zessen de bus in. Na een tijdje moet je betalen maar Carlos betaalt niet. Hij zegt ook helemaal niks. Hij staart alleen, beetje eng, zeker wanneer hij doet alsof hij mensen neer schiet . De buschauffer haalt er na een tijdje de politie bij. Ze vragen hem of hij alleen is of met vrienden. Wij houden even wijs onze mond. Carlos overigens ook nog steeds. Hij steekt even rustig een sigaretje op en negeert de politie volkomen. Terwijl wij heel zenuwachtig zijn juist! Hij zegt gewoon helemaal niks en de politie geeft het op. Misschien een goede tip voor Merel en mij op onze budget reis. Gewoon in een bus zitten en niks zeggen, rijden ze vanzelf door. Aangekomen bij Tayrona gaan Dani en Julien tegen Carlos zeggen dat we niet verder willen reizen met hem. Het blijkt dat hij is weggelopen van huis en totaal niet weet wat hij moet doen. Best zielig, maar wij kunnen ook niet voor hem zorgen. We raden hem aan om terug naar Santa Marta te gaan en daar zijn ouders te bellen. Wij gaan ondertussen verder het Nationaal Park in. Ben nu wel benieuwd hoe het verder met hem is gegaan…

Voordat we het park in mogen worden we nog gecontroleerd. Je mag geen alcohol mee. Oeps…twee flessen rum. Tja zegt de bewaker; Als je bij de winkel een donkere plastic fles koopt en daar de rum in doet heb ik niks gezien. In de tas van Dani zit wiet en hij moet naar het politiebureau zeggen ze. Dit is illegaal. SHIT! Maar we zijn in Colombia en na een prive gesprekje tussen de bewaker en Dani mogen we verder. Dani zijn portemonnee is wel een stuk lichter nu….

De tocht erheen is al super mooi (beetje jammer van onze 20 kg zware backpack). We zien al aapjes en waipiepies (zo noem ik ze) soort van varkens/hertjes/cavia/mol dingen? We klimmen over rotsen, door bomen en alles. Wauw, dit is wat ik zoek op mijn reis! En dan het strand, super blauw water, witte stranden, hele grote keien overal. Wauw.. paradijs echt wel!!

We slapen de nacht in hangmatten. ‘s Avonds drinken we rum en gaan we nacht zwemmen. Wooow we voelen ons als in Avatar. De plankton licht helemaal op als je het water laat bewegen. Je zwemt dus in het pikkedonker en overal om je heen zie je felblauwe lichtjes. Super mooi!

De dag erna gaan we lekker bakken op het strand. Wat snorkelen, hapje eten, wat kletsen. Perfect dagje. Julien, Dani en Sena gaan aan de slag met verse kokosnoten die we een . hele tijd later ook opeten. Mmmmm Ik vond dat nooit lekker, maar hier is het overheerlijk! Hoort gewoon bij het paradijsgevoel. En nu kan ik best eens meedoen met Expeditie Robinson. Drink uit een kokosnoot, loop met je billen bloot! De dag kan bijna niet perfecter als we erachter komen dat er een zeeschildpad in de buurt is. Dani en ik rennen als gekken het water in en wooooowwwww daar is een super grote mooie schildpad. Echt wow zo geweldig!! Ik werd echt helemaal gek! Zo gaaf!! En oooh wat ben ik blij met mijn onderwatercamera! PARADIJSSSSSSS!

Na nog een nachtje in onze fijne hangmatten, worden we wakker door de vogeltjes, geluid van de golven en het geruis van de palmbomen. Wauw. Maar Merel, Sena en ik gaan weer richting Santa Marta. Ons eerste afscheid deze trip is aangebroken. Die mensen zijn even je beste vrienden, maar hop nu richting Cartagena. Adios new friend y hola Cartagena! Gelukkig kunnen we in de bus nog nagenieten van Tayrona. We zijn namelijk allebei nogal verbrand en schuurt zo fijn met je backpack. Toch fijn zo nagenieten.

We hebben ondertussen al weer van alles beleefd in Cartagena, maar dat bewaar ik voor een volgende keer. Voor de nieuwsgierigen:

La cucaracha, la cucaracha. Yo no puede caminar. Porque no tiene, porque le falta un cigarro que fumar...

New York city here we come!

Nou we hebben de eerste dagen in New York overleefd! Woord van de afgelopen dagen: Delayed.. Alles! We begonnen met 100 minuten vertraging bij de eerste vlucht, waardoor we de tweede vlucht in Ijsland waarschijnlijk zouden missen. Maar (gelukkig) was die ook vertraagd. We vlogen boven Groenland en dat was echt zooo mooi. Allemaal witte bergen! In Amerika aangekomen moeten we echt zooo lang wachten! Zo’n 100 mensen die het land in moeten en de douane is met 3 personen aan het werk en doet minimaal 10 minuten per persoon erover. TOP…

Daarna met de metro. Hmm misschien is mijn backpack toch wat zwaar. Ik sla allemaal mensen tegen het hoofd en bots iedereen om. En wat is de metro slecht geregeld!! Nergens staat goed aangegeven waar we naartoe moeten. Wij moeten helemaal naar Flushing in Queens en dat is VER.. En natuurlijk heeft de metro regelmatig delay. We komen in Flushing aan en dit is een soort Chinatown. Na even zoeken komen we bij ons appartement wat we via Air BNB hebben geregeld. Bij Deborah en haar kat Cassandra. Oftwel queen Cassandra. Queen Cassandra mag niet in de slaapkamer komen en als ze dat wel doet moet je twee keer in je handen klappen en NO zeggen. Dit doet Deborah meerdere keren voor en ook wij moeten even oefenen. Merel is er echter al snel achter gekomen dat je ook gewoon met je voet op de grond kan stampen voor hetzelfde effect. Queen Cassandra heeft natuurlijk haar eigen kattenbak, in de badkamer, voor onze wc. Kan je lekker samen kakken. Toch wel zogezellig!

De tweede dag is het St. Patricks day in New York. Alle Ieren in het groen en wij natuurlijk ook!Eerst naar een pub voor een heerlijke guinness.. BAH! Daarna de parade gekeken. Viel beetje tegen. Carnaval stelt meer voor zeg maar. En weer de pub in. Na wat foto’s op time square natuurlijk. Wel echt vet! We zijn voor het avondeten naar Chinatown gegaan. Maar niet zomaaar naar Chinatown. Nee we zijn op Chinatown naar little Italy naar een Chinees restaurant geweest. Multiculti! Wij denken natuurlijk in voren en hebben zoooveel besteld dat we de dag erna als ontbijt nog een keer Chinees konden eten. Lekker….

Woensdag zouden we eigenlijk gaan fietsen, maar het was veel te koud. Dus naar donderdag verzet. We gingen naar de Toys ‘R Us winkel. WOOOWWW het kind in mij werd GEK!! Suuuper vet! En er stond een enorme T-rex. Dag kan niet meer stuk! Hierna naar Ground Zero. Dit is wel heel indrukwekkend met al die namen. Mooi om dat te hebben gezien.

Wij zijn natuurlijk heel low-budget bezig, dus met de gratis ferry naar Staten Island. Dan vaar je langs het vrijheidsbeeld. Erg mooi uitzicht! Die avond zijn we met Burak (een vriend van Merel) gaan eten en naar een comedy club geweest. Echt iets typisch New Yorks, maar niet zo standaard ;) Super leuk en grappig! Hebben echt hard gelachen. Een vrouwtje had het over dat je in NY heel snel hard wordt en onbeschoft. Iedereen scheldt tegen elkaar enzo. Wij voelen ons al echte New Yorkers en hebben dit donderdag mooi uitgeprobeerd..

Toen hebben we wel de fietsen gehuurd en hebben we door Central Park gefietst, daarna langs de Hudson rivier, Wallstreet, Brooklyn Bridge en Manhattan Bridge weer naar Time Square. Ik heb iedereen aan de kant gegild als ze in de weg liepen. Move! Get away! Watch it! Ze sprongen mooi aan de kant, konden wij lekker door fietsen. Lekker onbeschoft, heerlijk! Echt super leuk! Tip van mijn mama. Haha,, als die ziet dat wij ook recht door de drukste straten zijn gefietst wordt ze gek. Soms leek het een soort suicide mission… Tussen de gele taxi’s, door rood, voetganger omfietsen, fietspad is midden op de weg tussen de auto’s door. Tenminste als er een fietspad is. Maar we hebben het overleefd!

We hebben een budget van 30 euro per dag en op zich valt het mee hoeveel we eroverheen zitten. Donderdag hebben we zelfs maar 25 opgemaakt! We eten dan ook wel bijna niks. Bij de Chinese supermarkt halen we broodjes, een muffin in de middag en in de avond zoeken we iets cheaps uit. En ondertussen drinken we samen één hot chocolate bij de mac. Kunnen we lekker low budget op de wifi. Maaar wel een muffin van Carlos Bakery! Buddy!!

Nu zitten we op JFK, wat een poep vliegveld. Geen wifi haha en voor het inchecken geen mogelijkheid om te eten (we gaan dood van de honger). En dat inchecken duurt natuurlijk weer 10 uur. Nee we zijn hier even helemaal klaar! Lekker naar de warmte in Colombia. Kunnen onze billetjes dezelfde kleur krijgen als ons hoofd. Want met maar 5 graden, suuuper koud, weten Merel en ik toch allebei te verbranden! En dat terwijl er overal schaduw is door die hoge wolkenkrabbers!

We zullen nu wel iets minder wifi hebben, tijd om af te kicken. In Colombia is vast niet op elke straat hoek een Mac met wifi, met daartussen in een Starbucks met wifi en een metro netwerk met wifi en een appartement met wifi. Krijg nu op JFK al ontwenningsverschijnselen.

We vermaken ons wel, maar missen jullie wel al hoor! Oja, ik heb ondertussen al super veel spullen uit mijn backpack gegooid, maar weet het toch voor elkaar te krijgen om een nog zwaardere tas in te checken??

To be continued…