We hebben Colombia achter ons gelaten en zijn in Bolivia. Op het vliegveld zien we al meteen twee oude vrouwtjes in tradionele kleding lopen. Een grote, lange rok, waar ze een heel dik onderlijf in krijgen, kleurrijke doeken om, een soort langwerpig bolhoedje op, waar twee hele lange zwarte vlechten met flosjes onderuit komen. Echt leuk! We komen om 3 uur in de nacht aan en willen niet in het donker reizen, dus lekker wachten tot het licht is. Op het vliegveld met een filmpje. Backpackerslife noem ik het maar, niet een van de leukste momenten. Nachten missen is niet leuk! In Colombia werden we gewaarschuwd over de taxi chauffeurs, die zijn corrupt, pakken je paspoort af. Dus pak de bus! Hmm en wij maar denken dat Colombia het gevaarlijke land was…

We hebben ons hostel snel gevonden en hopen dat we snel kunnen slapen! Jammer, we kunnen pas rond 1-2 uur in onze kamer (met 14 anderen hihi..) Dus wij als twee lopende lijken maar La Paz in. Leuke stad vinden we! Minder hectisch en de mensen dringen niet alles zo op enzo. En al die vrouwtjes met die leuke kleren! Het straatbeeld is zo kleurrijk! We beslui ten om de stad op een super originele manier te bezichtigen. Namelijk met (hoor tromgeroffel…trrrrrr) de kabelbaan! Onze 3de kabelbaan al! Maarja toch blijft het een leuke manier om de stad te zien! En niet geheel onbelangrijk lekker cheap J

Onderweg naar de kabelbaan kwamen we al in aanraking met ons eerste gevaarlijke ervaring in Bolivia. We werden aangevallen door een super gevaarlijke straathond! Hij wilde Merel bijten en bleef ons maar achtervolgen! Echt zo’n enge, met tanden bloot, blaffend, wit poedeltje! Brr…snel rennen!

We eten die middag en avond lekker op straat bij de locals en tot zover hebben wij nog steeds rustige buikjes, dus dit doen we vaker! Lekker zeg!

We besluiten om een tour naar Copacabana (nee niet Brazilië) te maken en dan naar het Titicaca lake te gaan. We hebben dit geboekt en krijgen een echte gids mee! Pabl o. Pablo is een echte local van maar liefst 72 jaar! Hij is zo grappig, met zijn dikke neus. Hij spreekt gelukkig best goed Engels en neemt ons twee onschuldige meisjes mee op sleeptouw. In de bus merken we al snel dat Pablo echt een oud mannetje is. Met alle onsmakelijke geluiden die oude mannetjes maken. Rochelen, neus flink ophalen, hoesten met heel veel slijm. Lekker! Maar gelukkig voor Mereltje hebben we een local mee. Merel is namelijk nogal van het weggooien (ofja vanaf nu WAS) . Zo ook haar immigratie papiertje die we hebben gekregen bij de douane. En laat het nu zo zijn dat je wordt gecontroleerd op dat kleine, half afgescheurde, groene papiertje bij de overgang van het meer naar Copacabana. En heb je dat niet, dan kost het je 300 Bolivianos. Zo’n 40 euro… Rot bedrag. Maar Pablo spreekt even met de busschauffeur en Merel moet 10 Bolivianos aan hem betalen en zich verstoppen in de wc. Dan komt alles goed. And so she did. We kwamen veilig op Copacabana aan. Maarja daar had je dus alweer het stukje gevaar van Bolivia. Wat mij brengt op het volgende….

Ik ben beroofd… Alle backpackers maken het een keer mee, dus wij hadden er rekening mee gehouden. Ik had alleen niet verwacht dat het zo snel op mijn reis mij al zou overkomen. In Colombia hoorde ik nog een verhaal van een Belg die met messen bedreigd was en zelfs is gestoken in zijn arm. En 500 euro gestolen uit zijn kluisje door een medebackpacker. En zo zijn er wel meer verhalen. Merel en ik zijn dus altijd op onze hoede. Maar nu is het me toch al overkomen. Ik kwam erachter toen we in Copacabana waren… Ik heb altijd mijn rugzak goed op slot (tegen het irritante aan, volgens Merel). Ik check alles heel vaak. Ook omdat ik zelf zo’n chaoot ben. Maar ik wil gewoon niets belangrijks verliezen. Tot nu dan. Waarschijnlijk ben ik beroofd op de markt in La Paz. Ik heb er gelukkig niets van gemerkt, totdat ik merkte dat ik het kwijt was. Maar het idee is toch eng. Al die verhalen en ik ben nog maar zo kort op reis en loop er nu al tegen aan. Ik was er dan ook best even van ondersteboven. Ze zijn in mijn tas geweest, hebben dingen gepakt, zonder dat ik het heb gemerkt.. Maar goed, ik heb nu tenminste wel een goede reden om een nieuwe zonnebril te kopen hahaha. Ze hebben gelukkig wel mijn brillenkoker laten zitten, dat is aardig van de dief!

Maar goed! Titicaca lake! Wauw, wat is dat groot! Het is bijna net zo groot als heel Nederland. En een leuk feitje: het heeft de vorm van een kat en een vis. Ik zie een kat die op een vis jaagt. Maar dat is niet zegt Pablo. Het is zowel een kat (hoofd van een kat) en een vis. Niet een kat die op een vis jaagt. En wat Pablo zegt, dat is! Pablo ons grappig mannetje. We moeten een flinke berg op. We slapen die nacht op Isla Del Sol en ons hotelletje is halverwege de berg. Merel vraagt meteen of ik kan reanimeren. Een mannetje van 72 die stijle berg op.. gerumm… Maar wij zelf lijken ook wel 80. Hijgend als een paard, hartslag tegen de 300 aan. Jezus, we merken het hoogteverschil wel zeg! Om de zoveel passen moeten we echt rust nemen. Goede conditie? Jeah right. Gelukkig is Pablo nog langzamer,hah die kunnen we in onze broekzak stoppen! We hebben een hele mooie tweepersoonse kamer met een super uitzicht over het meer. En nu een echte tweepersoonse kamer, zonder het gezelschap van 100 kakkerlakken. We klimmen helemaal naar boven voor de zonsondergang. Weer hijgend als paarden natuurlijk. Overal op het eiland lopen ezeltjes, super schattig! En de stilte in de avond, je hoort gewoon NIKS! Ofja om de zoveel minuten het gebalk van een ezel, maar verder niks! De dag erna gaan we weer terug naar La Paz. Net zoals alle inwoners van La Paz. Door het paasweekend gaat iedereen namelijk naar Copacabana. En iedereen moet terug, file file file. Maar gelukkig weet onze buschauffeur een andere route… Al wordt dat bijna onze dood. We zijn in La Paz. We nemen afscheid van Pablo en gaan lekker slapen.

De laatste dag in La Paz moeten we de hele stad afstruinen voor alle spullen voor Merel. Haar flightbag + slot zijn namelijk kapot gemaakt en weggegooid door de lieve douane van Colombia, ze heeft haar slippers laten staan en dus moeten we nieuwe dingen kopen. In de avond pakken we de bus naar Uyuni.

We beginnen de tocht met het super speciale totaal niet toeristische train cemetairy. Oude verroeste treinen met 100 andere toeristen. SUPER.. Daarna gaan we richting de zoutvlaktes. Dit is wel echt gaaf! Zo ver als je kunt kijken witte woestijn. Daar maken we natuurlijk de super originele zoutvlakte foto’s. Merel die mij opeet. Wij op een wereldbol. Maar toch leuk om te doen! Vanuit het niets is daar opeens een hoge berg met hele grote cactussen. Van zo’n 12 meter. Een van onze jeepgenootjes is op een cactus gaan zitten, wil je ooit richting Uyuni gaan, dan raad ik dit af. We slapen die nacht in een echt zouthotel. Alles is van zout, zelfs de bedden. Erg leuk om dit een keer mee te maken. Helaas werken de wc’s wat minder goed en kunnen ze een avondje toeristen niet aan. Voor de mensen die denken in plaatjes.. Ja het was echt zo erg! Na de zoutvlaktes verandert het gebied in een woestijn, met aan de horizon allemaal bergen en vulkanen. Als we dichterbij de vulkanen komen is het gebied weer helemaal anders. Denk een beetje aan de film Armegeddon. Overal van die grijze, grote stenen, zwart zand. Het doet echt denken aan een maanlandschap of zo. Een stuk later heb je overal grote, zandkleurige rotsen. Je kijkt uit op een nog actieve vulkaan, waar stoom uit komt. Daarna komen we bij een meer. Deze ligt aan de rand van een stel bergen en de bergen worden helemaal weerspiegeld in het meer. Echt zo mooi. Een hele groep roze flamingo’s maken het plaatje compleet. Wauw!! Weer een stuk verder komen we uit bij een rood meer met flamingo’s. Ook super mooi! Daar blijven we een nachtje slapen. We moeten wel heel vroeg op, omdat we de dag erna naar de gijzers gaan. Dat brengt ons weer in een heel ander landschap. We lopen op de maan, met allemaal kraters, overal stoom omhoog, je loopt in het schemer, mistig. Een heel apart iets, echt super gaaf! Het was wel heel erg koud! Mijn tenen vroren er bijna af! Maaarrrrr, gelukkig konden we opwarmen. We mochten namelijk met onze billetjes in een heel lekker warm thermaalbad. Midden op een vulkaan! Zoooo gaaf! En we waren weer helemaal opgewarmd! Echt een geweldig geniet momentje. Oohh en voor als ik jullie nog niet genoeg jaloers heb gemaakt, we keken uit over een heel mooi landschap met flamingo’s. J

Daarna moesten we afscheid nemen van ons groepje. Wij gingen namelijk door naar San Pedro in Chili! Zin in! Want Bolivia is heel mooi, maar heeft ons niet heel veel goeds gebracht! We hebben nogal een beetje ongeluk… Ik ben er namelijk net achter dat ik mijn camera ben verloren. Echt heel erg balen!!! En we krijgen hem niet terug, hebben van alles geprobeerd. En in de woestijn is geld gestolen?? Dus hopelijk is Chili iets beter voor ons! Ik moet me heel even over dit baalmomentje heen zetten en dan kunnen we weer fijn verder genieten!! Want ook al maken we van deze minder momentjes mee, het weegt niet op tegen al het moois wat we al meegemaakt en gezien hebben!